Het moet bij mijn moeder de adem afgesneden hebben, toen de verpleegster mij kort na de geboorte mee uit haar kamer nam, in de kraamkliniek die wij in het Vlaams zo mooi ‘moederhuis’ noemen. Het huis waar naast kinderen ook moeders geboren worden als het hun eerste spruit is. Waar ouders doodsangsten uitstaan als het kantje boord is. Zoals de mijne die dit te verwerken kregen.
Abnormaal ademen
Ik werd vier weken te vroeg geboren, in een tijd dat premature baby’s er moeilijker doorkwamen. Mijn moeder hoort me abnormaal ademhalen en belt de verpleegster. Uiteindelijk neemt een collega van de couveuseafdeling me mee, om warm te krijgen, zo vertelt ze. Op haar vraag wanneer ik terug zal komen, krijgt mijn moeder het antwoord “hij is daar goed nu, laat hem maar”. Na vier weken mogen mijn ouders me eindelijk in hun armen sluiten.
Nooit gedacht dat ik veertig jaar later opnieuw zou moeten leren ademen om mijn mentale jeuk het hoofd te bieden. Want dat deed ik op de single track van een doodlopend pad ,voorafgaand aan mijn burn-out, minder (goed) dan ooit tevoren.
Spring in mijn toenmalige huid
Wil je dat gevoel ervaren? Probeer dan eens met gebalde vuisten – want je bent een ventielloos drukvat van opgekropte emoties – je adem in te houden, te voelen hoe de spanning zich in je borstkas opbouwt en zich nadien over je hele lichaam verspreidt. Spring dan in mijn toenmalige huid van een op hol geslagen hengst die wil ontsnappen uit zijn gedachten. Als door een denkbeeldige wolvenwaaier op de hielen gezeten. De eenzame vluchter met wind op kop die telkens opnieuw ingehaald wordt door wat in zijn hoofd spookt.
Stop Pauzeer Check
STOP. Het is misschien moeilijk, maar laat dat beeld nu los en adem een keer of vijf heel diep in en uit. Verleg de focus naar de beweging van de balg onder je ribben. Als het niet meteen lukt, is dat niet erg. Hou vol. Ontspan die spieren. Zoek het rustpunt in jouw ademhaling. PAUZEER. Neem afstand van die razernij en zoek toenadering tot jezelf. Ervaar hoe met je ademhaling ook je lichaam en geest rustiger worden. CHECK. Voel de kracht van jouw mentale moesson. Adem is voor jou als het regenseizoen voor een woestijn die opnieuw tot leven komt. Met dit verschil dat je de seizoenen niet in de hand hebt maar je ademhaling wel. Want je bent jouw adem. Jij bepaalt in en uit. Op jouw tempo.
Mijn meest krachtige wapen in mijn zoektocht
Bewust ademen werd één van mijn meest krachtige wapens in de zoektocht naar mezelf en mijn herwonnen vitaliteit. Mijn zelfbevrijding. Het brengt me tot rust. Probeer het en besef dat je dat altijd en overal kunt doen: voor een presentatie, tijdens een vergadering als een agendapunt of uitspraak iets met je doet, wanneer je rustig met aandacht voor de omgeving sport of als je het tijdens intensievere uitspattingen moeilijker krijgt, vóór je die vervelende mail te snel beantwoordt of aan een moeilijk gesprek begint, nadat je iets laten vallen hebt, om iets beter los te laten of jezelf in de hand te houden, in een discussie en zelfs in de file. Bij elke overprikkeling. Adem is CO2trole over jezelf, ook als je de context niet kunt controleren.
Doe aan mentale ventilatie
Gemiddeld gebruiken we trouwens amper 30% van onze ademhalingscapaciteit. Je kunt je dus afvragen hoeveel gratis energie we onontgonnen laten. Sommige mensen gebruiken nog minder van dat vermogen en lijken continu te hyperventileren. Als je weet dat 70% van de afvalstoffen je lichaam via de ademhaling verlaten, wordt de woonplaats van je ziel ook best duchtig geventileerd. Doe aan mentale ventilatie. Isoleer je gedachten, je emoties, jezelf niet te veel. Ventileer. Als je er niet (meteen) over kunt praten, geef er dan op één of andere creatieve manier vorm aan. Ga in dialoog met jezelf, als eerste stap om die effectief te delen met wie je dierbaar is. Het is zuurstof. Voor je lichaam. En ziel.